My zrodzeni na samotność

Przez oceany i morza łez

Przez wszystkie lęki i krew oddaną

Tułacze bez domu

Tęskniący wiecznie za blaskiem miłości

Najbardziej zagubieni

I najbardziej sami

Uciekamy od tego co mamy

W mrok

Na nieprzebyte ścieżki strasznego smutku

Który nas pochłania i unicestwia

Jak tragiczne morze

Toniemy potem w tym błękicie

Nie znając przystani

I ginie nawet ślad łez naszych

Wśród złocistej piany

                                                                                          2014