Pory roku

Deszcz

Oparła głowę o twardy blat stołu..
Za oknem padał deszcz..
I białe płatki opadały z wolna..
Na elfy.. Na ogród zaczarowany
Na łzy..
                                        

 

My zrodzeni na samotność

Przez oceany i morza łez

Przez wszystkie lęki i krew oddaną

Tułacze bez domu

Tęskniący wiecznie za blaskiem miłości

Najbardziej zagubieni

I najbardziej sami

Uciekamy od tego co mamy

W mrok

Na nieprzebyte ścieżki strasznego smutku

Który nas pochłania i unicestwia

Jak tragiczne morze

Toniemy potem w tym błękicie

Nie znając przystani

I ginie nawet ślad łez naszych

Wśród złocistej piany

                                                                                          2014

                                                     Maj 2014

Mamo moja, Ty wiesz..

Jam krew Twoja i serce

Ja i Ty

I ból mój , tęsknota..

Jam córka Twoja

Marna ważka złota

Unosząca się nad morzem marzeń..

Mamo.. Ja płaczę.. Boli..

I łzy Twoje, i kształt ten

Szara gruda soli  zamknięta

W kalejdoskopie  zdarzeń

Bezradna jak Twe ręce

Które malowały Świat i ciemność

Wszechświata

Wiesz.. Upłynęły lata całe,

A ja nadal naga stoję

Przed człowiekiem i Bogiem

I taka mała Mamo jestem

I wielka.. Jak cień Twój

Jak milczenie..

                                                                                      I

 Padał deszcz. Po raz któryś mówiła dziś pacierz..

Nie ustami już jednak, lecz duszą.

Chaty w dole i spłakane pola, towarzyszyły jej co dnia.

Jeszcze raz spojrzała na tapczan. Dziecko spało..

Utuliła poduszkami.. Ucałowała..

Teraz już mogła..  - Poszła na górę..

Ostatni raz przytuli się jeszcze do jego ramion..

Ale odsunął ją.. Zaczęła więc schodzić.

Schody uginały się jej pod stopami.

Wirowały w jakimś dzikim tańcu.

Odpłynęła.. Nie pamiętała już nic.

Potem.. Dziwne.. Znalazła się w górze.

Otaczały ją dalekie gwiazdy.

Spokój.. Taki wielki spokój..

Wszystko było obojętne i było jak trzeba.. Ciemność..

 Dlaczego nie martwiła się już o dzieci, i gdzie zginął ból ? Nie wiedziała..

Zawieszona u nieba, jak choinkowa bańka. Ona..

Jeszcze jedna gwiazda, na wielkim nieboskłonie.

Czy umarła już ? –  Nie.. Jasność. Białe i zielone fartuchy..

Goździki w ręce już obcej, kiedyś kochanego człowieka.

Dziś już nie jej mężczyzny..

Nie.. Nie chcę.. Dajcie mi spać.

Tam w górze było dobrze.. Cicho..

Ciemność..  Tylko gwiazdy..

Chcę odpocząć.. Chcę nie być.. Spać snem wiecznym..

Nie budźcie mnie proszę.. Boję się.. Muszę odpocząć..

Tam w górze świeciło słońce..                                                                                 

                                                                        II

Od czasu, jak ją bił

Jedynym bezpiecznym miejscem

Było łóżko..

Chowała się pod kołdrę,czasem z głową..

Było jej ciepło i dobrze.

Wierzyła, że tam, nic złego, nigdy ją nie spotka..

W końcu nawet wtedy, udawało jej się tam uciec

Uciec w sen..

Nawet gdy go udawała..

Wtedy ją nie budził, zostawiał w spokoju..

A teraz, im bliżej przeprowadzki,  tym bardziej to wracało.

Wciąż pamiętała, ile ja kosztowało to

By z tamtąd uciec..

Przecież  musiała przejść aż przez własną śmierć

By w końcu się wyzwolić..

Wciąż pamiętała, chwiejące się kwiaty

I cierpienie, gdy patrzyła na nie

Gdy umierało jej serce

Gdy sama była już, tylko jednym bólem i jedną łzą..

Gdy nie istniała, istniejąc..

Drewniana ławka i bukiet suszonych  kwiatów pod sufitem

Różowych i lśniących pięknem łąki..

Ciepło jej kuchni poruszało ten bukiet

Gdy wpatrywała się w niego..

I tylko tyle..

Istniał świat, dom, dzieci..

I tylko jej już nie było, choć niby istniała..

Niby działała normalnie.. Niby żyła..

                                                                                 III

Tracę rozum.. pomyślała..

Tracę rozum ? Nie..

Ja już go straciłam..

Straciłam, gdy nie pragnęłam już

Niczego oprócz snu..

Gdy tylko istniał strach i jeszcze chęć trwania..

Gdy żyła już bardziej wizjami, niż rzeczywistością

Gdy odpoczynek i sen stał się najważniejszy

I czasem szukała już tylko zapachów

Tak dawno minionych..

Przywodzących na myśl, jakieś chwile

Minionego szczęścia

Zapomniane, jak dawny sen..

Jak zwiędłe dawno kwiaty..

I wspomnienia..

                                                                                                             

2010 /2011 r.

Dla Ciebie              6.12.11 r. 

Za każde serdeczne słowo

Za każdy gest

Dziękuję Ci Człowieku, że jesteś

Dziękuję.. żeś jest..

Nic od Ciebie nie chcę

Nic nie zapominam

Przeszły lata, pory roku..

Znowu idzie zima

 A Ty jesteś i trwasz tutaj

Jak kamień przy drodze

Chodź, ogrzeję ci choć dłonie

Puki jeszcze chodzę..

Potem pozwól, że się wesprę

Troszeczkę na Tobie,

Łzę obetrę, lub zaśpiewam

Strudzony wędrowiec

I tak razem trwać będziemy

jak splecione drzewa

Aż nas kiedyś noc zagarnie

Aż nam ptak zaśpiewa

I pójdziemy potem w ciszy

Na złociste pola

By odrodzić się na nowo

Jeśli taka wola

I choć ciało umrzeć może

Miłość nie zagaśnie

Mrok rozjaśni światło Boże

Będzie w świetle raźniej..

Bo to ze światła.. rodzi się życie.. Życie i uśmiech..

               a Miłość jest światłem wiecznym..

                                                                                        

Tej zimy czas się rozpłynął

Dni połączyły się w jedna strugę

Sen stał się dniem i nocą

Nie było godzin

Czas przestał istnieć

Nadchodziła wieczność

w chmurach dymu i mgły..

Na wysokiej skale mała figurka

za słoneczną doliną

Cel drogi..  blask

Postać  czy złudzenie

Miraż..

I wieczna tęsknota..