Płatki róż

Jak pozbieram płatki róż

Miła ma Miła ma..

Zasnę wśród złocistych pól

Miła ma Miła ma

Przeogromne są te pola

Przeogromny jest tu las

I w tej rosie nasza dola

W kłosach złotych marzeń czas

W ziemi czarnej, w trudzie dróg

W skibie żyznej, w bólu nóg

W złotej szacie przyodziany

Idzie do nas

Pan nad Pany..

W tęczy Jego blasku ran

Przez trud życia

Idzie Pan !

Aby świecić nad polami

Aby śpiewać wraz z gwiazdami

Idzie z nami przez nasz trud..

Dobry Bóg..

A Ty zbierasz pomaleńku

Do słoika płatki róż

Miła moja Miła moja

Bajki twórz..

Baśnie piękne przeogromne

Pełne naszych złotych wspomnień

Bo gdy minie już nasz czas

To zostanie po nas las

I zostaną nasze drogi

Te Gdzie nas bolały nogi

I gdzie serce Pełne ran..

Idzie Pan Idzie Pan..

A gdy zwiędną płatki róż

Mój Kochany do mnie mów..

Gdzieś daleko za gwiazdami

W pustce, gdzie będziemy sami

Gdzie już nie ma żadnych dróg

Mieszka Bóg..

Pełne lilii jego pola

Tak błękitne tak tęczowe

Tak zielone jak nasz las

I tęsknota, która w nas

Taka wielka za ogrodem

I za blaskiem, nowy brzask

Gdzie zgubiłam się w tym świecie

Gdzie zginęłam w tamtym lesie

Gdy do tęczy woła nas..

Znowu las..

                                                                                   2008 rok

I tak mi smutno.. Minęły lata..

Odeszłam jak gwiazda, co nic nie zmienia

Błysnęłam.. Zgasłam..

I po mych światach

Zostały tylko senne marzenia..

Powiewem skrzydeł

Zleciałam zza światów

By spojrzeć na twarze tak bardzo mi drogie

I zobaczyłam, że nie ma brata

Ni przyjaciela.. co zwał się Człowiek..

I zobaczyłam błękitne morza

I szarość plaż.. ludzkie cierpienia..

Więc po co żyłam.. Kiedy swym sercem..

Nic wam nie dałam.. Świat się nie zmienia..

Po co istniałam.. Minęłam z wiatrem..

Jak płatek śniegu wtopiony w kałuże

I tyle tęsknoty.. i tyle kwiatów..

I gwiazdy ogromne, a łzy nie duże

Chciałam choć dłonią obudzić serca

Spojrzeniem chciałam otworzyć duszę

Wszystko to było tylko marzeniem

Odeszłam w ciszę.. Znów odejść muszę..

I smutek tylko jak kropla wody

I pustka wielka.. I łza czerwona..

Dałam wam miłość.. Dałam wam siebie..

Lecz wichru śmierci.. nic nie pokona

Dopóki ze snu, nie zbudzi się świat

I uśmiech prosty, nie ozłoci drzewa..

Niech więc wam chociaż zaśpiewa wiatr

I woda w strumieniu.. zaszumi.. Ewa

Ja tylko cichym stanę się drzewem

Będę znów marzyć.. i będę śnić..

A kiedy przyjdziesz..

Powiem ci EDEN..Szmerem gałęzi nauczę żyć..

A więc gdy wzejdzie, noc cicha dookoła

Popatrz się w gwiazdy.. Zawołaj mnie..

A byłam ogniem.. I byłam wodą..

Dziś snem tylko będę

Człowieku.. W twym śnie..

Gdy ciemną noc, uprzędą czarownice

Na niebo wzejdą gwiazdy złote

I wiatr zawieje od księżyca..

Domowi naszemu

Rosną skrzydła wielkie..                                

W powietrze się wzbija

Unosząc ze sobą  - nas – śpiących

Żegluje wśród chmur gwiazd

Na inne planety

Jak senne ptaki nocy..

A gdy na niebie

Zabłyśnie rosa świtu

Dom nasz cicho w ogród opada..

Szybko skrzydła swe

Chowa na strychu

I tylko złoty pył na ścianie

Oraz zaplątana

U komina mała gwiazdka..

Mówią o podróży..

Chciałabym ci zostawić na papierze

Mój smutek.. i ból mój tych nocy

Chciałabym.. byś uśmiechnął się do mnie..

Ty mój i nie mój.. uroczy.. kochany śnie..

Powiedzieć bym ci chciała odchodząc,

Żem dla ciebie ci syna zrodziła.. i że ma miłość..

Choć dziś ci nie miła..

Była jak morze..

I chlebem dla nas była lat sześć..

Gdy więc dziś chleba brakuje..

Gdy słońce nasze nie grzeje..

Gdy zatrutym powietrzem nie można oddychać..

I dzieci martwią.. nie cieszą..

Gdy zimna noc.. i smutek z serc wieje..

Brakuje mi twych rąk.. i ciepła twego brakuje..

Boś był mi solą i niebem..

I nic już nie czuje.. prócz tęsknoty i bólu..

Bóg mnie nie chce wysłuchać..

Wołanie bez odpowiedzi..

Ty nie przychodzisz.. noc głucha..

Serce łomocze.. ustaje.. rozum odbiera tęsknota..

Oszalała.. opalona ważka złota..

zawisła na oknie.. na rzęsach naszych..

Jak wielka łza.. miłości do ciebie..

Zdjęcia różne - Wieś i miasto