I

 Padał deszcz. Po raz któryś mówiła dziś pacierz..

Nie ustami już jednak, lecz duszą.

Chaty w dole i spłakane pola, towarzyszyły jej co dnia.

Jeszcze raz spojrzała na tapczan. Dziecko spało..

Utuliła poduszkami.. Ucałowała..

Teraz już mogła..  - Poszła na górę..

Ostatni raz przytuli się jeszcze do jego ramion..

Ale odsunął ją.. Zaczęła więc schodzić.

Schody uginały się jej pod stopami.

Wirowały w jakimś dzikim tańcu.

Odpłynęła.. Nie pamiętała już nic.

Potem.. Dziwne.. Znalazła się w górze.

Otaczały ją dalekie gwiazdy.

Spokój.. Taki wielki spokój..

Wszystko było obojętne i było jak trzeba.. Ciemność..

 Dlaczego nie martwiła się już o dzieci, i gdzie zginął ból ? Nie wiedziała..

Zawieszona u nieba, jak choinkowa bańka. Ona..

Jeszcze jedna gwiazda, na wielkim nieboskłonie.

Czy umarła już ? –  Nie.. Jasność. Białe i zielone fartuchy..

Goździki w ręce już obcej, kiedyś kochanego człowieka.

Dziś już nie jej mężczyzny..

Nie.. Nie chcę.. Dajcie mi spać.

Tam w górze było dobrze.. Cicho..

Ciemność..  Tylko gwiazdy..

Chcę odpocząć.. Chcę nie być.. Spać snem wiecznym..

Nie budźcie mnie proszę.. Boję się.. Muszę odpocząć..

Tam w górze świeciło słońce..                                                                                 

                                                                        II

Od czasu, jak ją bił

Jedynym bezpiecznym miejscem

Było łóżko..

Chowała się pod kołdrę,czasem z głową..

Było jej ciepło i dobrze.

Wierzyła, że tam, nic złego, nigdy ją nie spotka..

W końcu nawet wtedy, udawało jej się tam uciec

Uciec w sen..

Nawet gdy go udawała..

Wtedy ją nie budził, zostawiał w spokoju..

A teraz, im bliżej przeprowadzki,  tym bardziej to wracało.

Wciąż pamiętała, ile ja kosztowało to

By z tamtąd uciec..

Przecież  musiała przejść aż przez własną śmierć

By w końcu się wyzwolić..

Wciąż pamiętała, chwiejące się kwiaty

I cierpienie, gdy patrzyła na nie

Gdy umierało jej serce

Gdy sama była już, tylko jednym bólem i jedną łzą..

Gdy nie istniała, istniejąc..

Drewniana ławka i bukiet suszonych  kwiatów pod sufitem

Różowych i lśniących pięknem łąki..

Ciepło jej kuchni poruszało ten bukiet

Gdy wpatrywała się w niego..

I tylko tyle..

Istniał świat, dom, dzieci..

I tylko jej już nie było, choć niby istniała..

Niby działała normalnie.. Niby żyła..

                                                                                 III

Tracę rozum.. pomyślała..

Tracę rozum ? Nie..

Ja już go straciłam..

Straciłam, gdy nie pragnęłam już

Niczego oprócz snu..

Gdy tylko istniał strach i jeszcze chęć trwania..

Gdy żyła już bardziej wizjami, niż rzeczywistością

Gdy odpoczynek i sen stał się najważniejszy

I czasem szukała już tylko zapachów

Tak dawno minionych..

Przywodzących na myśl, jakieś chwile

Minionego szczęścia

Zapomniane, jak dawny sen..

Jak zwiędłe dawno kwiaty..

I wspomnienia..

                                                                                                             

2010 /2011 r.